Ostatecznie więc układ i styl „jazdy” kajakiem wyglądać winien następująco:
a) wygodne, niemęczące siedzenie w kajaku
b) prawidłowy chwyt wiosła
c) właściwe wiosłowanie, tzn. zanurzenie 3/4 pióra w wodzie, pociągnięcia wiosła po linii równoległej do burty (odległość od burty 5—10 cm), spokojne, czyste wyjęcie pióra
d) długie rytmiczne pociągnięcia z wypchnięciem wiosła aż do wyprostowania ręki
e) prowadzenie wiosła na wysokości oka.
Po opanowaniu jazdy kajakiem i posługiwania się wiosłem w jednym kierunku, musimy poznać zasadę zmiany kierunku i sterowania. Kajak posiadający ster nie jest trudny w prowadzeniu — naciśnięcie na orczyk sterowy lewy lub prawy zmienia bieg kajaka.
Sterowanie wiosłem — polega na „zarabianiu” wiosłem z jednej strony, przez co kajak zatacza łuk w stronę przeciwną. Sterować możemy przez kontrowanie, tzn. włożenie pióra nieruchomo do wody i przytrzymywanie go przy burcie, bądź też zagarnianie wody ruchem od tyłu do przodu. Przy kontrowaniu zmniejszamy szybkość kajaka, a jednocześnie wykonujemy bardzo szybki zwrot. Możemy także połączyć obydwa sposoby, „zarabiając” jednym piórem do przodu, drugim kontrując, przez co uzyskamy skręt w miejscu. W dwuosobowych kajakach turystycznych dzielimy przy skręcie pracę tak, że kontruje przedni wioślarz, sternik zaś „zarabia”. Płynięcie do tyłu uzyskujemy przez pociągnięcie wiosłem do przodu. Musimy także przyswoić sobie umiejętność przepraw z jednego brzegu na drugi i pokonywanie fali. Na spokojnym jeziorze nie nastręcza to nam wielu trudności. Na rzece lub bocznej fali jeziora, należy ustawić kajak skośnie tzn. pod prąd (pod falę) i wiosłując jednocześnie kierować kajak w tym kierunku. Napór wody i fali bocznej będzie nas wtedy znosił do przeciwległego brzegu.
Po opanowaniu techniki jazdy kajakiem na wodach śródlądowych i po nabyciu doświadczenia możemy wybrać się na rzekę górską. Rzeki górskie wymagają jednak nie tylko sprawności fizycznej i odwagi, lecz także wysokiej techniki wiosłowania, dużego doświadczenia i doskonałego czytania wody. Ogromne głazy, progi na dnie rzeki, bystrza, cofki, niebezpieczne warkocze itp. będą przeszkodami na trasie rzeki górskiej. Przy szybkości prądu ponad 6 km/godz. płynięcie wymaga spostrzegawczości, szybkiej orientacji, opanowania kajaka, jak też trochę innego stylu wiosłowania niż na rzekach nizinnych. (Pewny siad, nogi podkurczone, kolana oparte o bortnice, plecy oparte, tułów pochylony do przodu, wiosła trzymane nachwytem, bardzo szybkie pociągnięcia wiosłem.)
Płynąc rzeką górską trzymamy się głównego nurtu, utrzymując lekko nad wodą dziób naszej jednostki. Przeszkody napotykane podczas płynięcia staramy się ominąć, rozpoznając je po zmianach na powierzchni wody:
a) głazy — tworzą długie języki na wodzie
b) bystrze — szum, załamywanie się wody
c) wiry — duże koła na powierzchni wody
d) ławice — płycizna zmarszczenia i pluszcząca woda
e) przeszkoda pod powierzchnią — woda dzieli się na dwie strugi.
Napotykane przeszkody pokonujemy różnymi sposobami zależnie od ich rodzaju:
a) głazy, skały przybrzeżne, przeszkody podwodne, obalone drzewa, druty, ostre zakręty omijamy kajakiem
b) przy skałach podwodnych cofamy kajak
c) przy wirach zmniejszamy szybkość kajaka, płynąc po stycznej wiru, wiosłując zgodnie z kierunkiem wirującej wody
d) przy przejeżdżaniu jarów, przepustów, zwiększamy szybkość dojazdu, co umożliwi nam skok i przebicie się przez odbój.